Piše: Savo Teodorović
Opet su odbojkašice i odbojkaši osvojili dvostruku krunu (nacionalno prvenstvo i Kup BiH) i stekli pravo nastupa u CEV takmičenjima, ali Brčko još uvijek nije na spisku evropskih gradova koji su podigli hramodbojci? (Skoro da je postalo pravilo u razvijenom svijetu, pa i u gradovima koji imaju mnogo manji budžet od distrikćanskog: kada neka ekipa u jednom sportu donese toliko nacionalnih titula i državnu zastavu pronosa toliko puta na evropskoj sceni, ljudi joj sagrade dvoranu u kojoj će dostojanstvenije da se igra i uživa u čaroliji igre).
Gradska dvorana (ili dom odbojke, ako pri tome nismo sebični u odnosu na ostale, takođe vrlo uspješne ekipe u drugim granama sporta) kod nas je još samo misaona imenica, mada brčanska odbojka bilježi 70 godina od osnivanja.
Da je odbojka u Brčkom to već davno zaslužila na to nas podsjete sportski radnici sa svih evropskih meridijana, koji posljednjih nekoliko godina u grad dolaze da odigraju utakmicu ili Čelendž kupa, ili CEV kupa, ili Lige šampiona: Makabi, Ajaccio, Zalau, Ponta del Grada, Galatasaraj, Sagres Nojsatel, Zaporožje, Kokola, Zirat Bankasi, Sent Klod Paris, Calcit, Vojvodina, Omička, Hapoel Kfar Saba, Keckemet, AEK, Olimpijakos, Cipar, Vilsbiburg, Vini Monteskijavo, Stod volej Stejnkjer, Dinamo Kazanj… Pazi, „Dinamo” iz Kazanja, aktuelni prvak Rusije i prije par godina PRVAK SVIJETA, prije par mjeseci igra protiv Brčanki u sali srednje škole u kojoj jedva da funkcionišu dvije svlačionice? U sali u kojoj može da sjedi 800 posjetilaca. (A na toj utakmici bilo je preko 300 gledalaca koji su došli iz ostalih gradova BiH i susjednih zemalja; da je bilo boljih tehničkih uslova bilo bi i direktnog TV-prenosa…).
Odbojkašice „Bimal Jedinstva” i odbojkaši „Mladosti” su i ove godine ostavili srce na parketu, doduše, parketu u sali Gimnazije koji je već načet od minulih godina, ali osvojene pehare klubovi nemaju gdje da ostave: nemaju službenih prostorija! Privremeno rješenje za tri vodeća odbojkaška kluba je u otvoru ispod tribina. Ta privremenost već podugo traje. Većina gore pomenutih evropskih ekipa-klubova su postali institucije u svojim zemljama, imaju svoje dvorane, svoj identitet, i sportski i kulturni, budžete u kojima sve manje učestvuje društvena zajednica, a sve više marketing i tržišni uslovi…
Ponekad se upitam: želimo li mi uopšte da imamo samostalne klubove-institucije na putu ka vrhunskom sportu ili ćemo i dalje razvijati naviku da pružamo na kaščicu? Pa i za dijete, koje se pita na kaščicu, dođe vrijeme da odraste – hoće zalogaj! Ponekad posumnjam: znamo li mi uopšte ispratiti dobre vijesti i dobar rezultat NAŠIH sportista? (Na finalnoj utakmici Play-Offa za prvaka BiH, u kojoj brčanski tim osvaja titulu po četvrti put, čast spašava jedan jedini ČIMBENIK IZ VLADE?! Neka mi oprosti što mu ime ne spominjem, jer u ovoj priči su važnija četiri imena: „Bimal Jedinstvo”, „Mladost”, „Jedinstvo” i „GRADSKA DVORANA”).
Možda neko misli da je dovoljno izdvojiti nešto novca lokalnom klubu pa da taj klub postane „Makabi”, „Galatasaraj” ili „Dinamo”? U početku su i ti velikani dobijali nešto pomoći u novcu pa im je odmah, nakon špic-rezultata, izgrađena dvorana… Sada imaju gotovo sve: evropski i svjetski ugled, svoju dvoranu, donose novac i sebi i društvenoj zajednici. Naučili su da pecaju! (Ima to veze sa biblijskom mudrošću da je bolje gladnog naučiti da peca, nego mu dati ribu da pojede?).
Pošto privreda ne funkcioniše, dobri sportski klubovi su postali svojevrsne fabrike kroz koje prolaze mladi ljudi, učeći se životu. Ne samo, dakle, igri, već i diplomatiji. Zar nisu ambasadori ovog grada, ove zemlje? Oni, zapravo, ovaj grad čine gradom! Ostali ljudi su se izgubili. A možda ovo i nije grad? Možda zbog toga i ne može imati gradsku dvoranu? Možda će postati grad kada se u njega vrate ljudi? A kad se vrate: pomenutim imenima klubova dopisaćemo još i „Galeb” i „Tempo”… i još neke u osnivanju odbojkaške klubove te imena onih koji znaju koliko sport znači u životu grada i države… Princeze su tu, prinčevi su tu, a i krune su tu… Samo dvorca nema?
